* بعضی وقتا چقدر تصمیم گرفتن سخت میشه. امروز یه کم در مورد بچه های طلاق خوندم تا اگه مورد مشاوره ای پیش اومد بهتر بتونم کمک کنم. بعد کلی فکر کردم و فکر کردم. خیلی سخته بعد از کلی مشکل و دغدغه و بدبختی، بتونی تصمیم بگیری که آیا طلاق درسته یا نه. بعد وقتی که تصمیم به جدایی گرفتی، با یه بدن خسته و بی انرژی که کلی خشم و نفرت هم میتونه توش باشه، با مشکلات جامعه و خانواده و هزار کوفت و زهرمار دیگه، نگاه بکنی به چشمای یه طفل معصوم و شک بکنی که تصمیمت به صلاحشه یا نه. بعد اگه جرات داشتی که بازم روی تصمیمت بمونی، با هزار خوان مشکل دیگه مواجه بشی و بتونی تحمل کنی. بخاطر بچه ات مدام چشم توو چشم بشی با کسی که چشم دیدنش رو نداری و مجبور باشی بهش لبخند بزنی! استقلال مالی و دخالت های والدین و فامیل و ...! وقتی نیاز داری کسی مراقبت باشه و حمایتت کنه، تازه مجبور باشی محکم باشی و حمایت کنی و نگران باشی که نکنه بچه ام مشکلی پیدا کنه.
** با هم اتاقیم در مورد حق طلاق صحبت میکردم. میگفت مردها قبول نمیکنن و اگر هم اونا قبول کنن خانواده هاشون پشیمونشون میکنن، توی خانوادمون مرسوم نیست اصلا مطرح کردنش. به نظر من از دخترهای امروزی جامعه ما، بخصوص از نوع تحصیل کرده شون، انتظار میره که کمی معقول تر رفتار کنن، اگه من حقوق خودمو به رسمیت بشناسم، جنس مقابل من هم حقوق من رو به رسمیت میشناسه. از چی میترسیم؟ چرا بخاطر این ترس آینده خودمون رو در معرض یه مشکل بزرگ قرار بدیم؟ چرا از همون اول به خودمون بگیم که من حق تصمیم گیری در فلان مورد رو نباید داشته باشم؟ مردهای امروزی هم که عصر حجری نیستن، کسی که فوق لیسانس داره، دکترا داره و میاد تو رو به عنوان یه دکتر یا کارشناس ارشد انتخاب میکنه، باید بدونه که هردوتون درجه ای از روشنفکری و استقلال رو دارید. واقعا انقدر که دعوا سر مبلغ مهریه میشه، بهتر نیست سر توافق روی حق طلاق باشه یا سایر شرایط ازدواج مثل حق حضانت، تحصیل، کار، خروج از کشور باشه؟ چرا فکر میکنیم جنس زن انقدر استقلال فکری نداره که بر اساس عواطفش تصمیم بگیره و بدون فکر جدا بشه؟ مگه این مواقع دادگاه های خانواده، کم سنگ اندازی نمیکنن؟ کافی نیست؟ یه زن، تعهدی که به زندگی مشترکش داره خیلی بیشتر از یه مرده و به راحتی تصمیم به جدایی نمیگیره. بار این فرهنگ سازی همون قدر که روی دوش خانم ها هست، روی دوش آقایون هم هست، پدرها و برادرهایی که دختر خانواده رو دوست دارن، باید اونو نسبت به حقوقش روشن کنند تا بعدا شاهد چشم اشک بارش نباشن و بخوان با زور بازو، حمایت و مردونگیشون رو نشون بدن.
*** کاش یه کم شجاع باشیم، حرفمون رو بزنیم. کاش جاهایی که به نفعمونه، حق رو پایمال نکنیم. شاید برای خودمون و عزیزانمون هم پیش بیاد. درست رفتار کنیم.
** با هم اتاقیم در مورد حق طلاق صحبت میکردم. میگفت مردها قبول نمیکنن و اگر هم اونا قبول کنن خانواده هاشون پشیمونشون میکنن، توی خانوادمون مرسوم نیست اصلا مطرح کردنش. به نظر من از دخترهای امروزی جامعه ما، بخصوص از نوع تحصیل کرده شون، انتظار میره که کمی معقول تر رفتار کنن، اگه من حقوق خودمو به رسمیت بشناسم، جنس مقابل من هم حقوق من رو به رسمیت میشناسه. از چی میترسیم؟ چرا بخاطر این ترس آینده خودمون رو در معرض یه مشکل بزرگ قرار بدیم؟ چرا از همون اول به خودمون بگیم که من حق تصمیم گیری در فلان مورد رو نباید داشته باشم؟ مردهای امروزی هم که عصر حجری نیستن، کسی که فوق لیسانس داره، دکترا داره و میاد تو رو به عنوان یه دکتر یا کارشناس ارشد انتخاب میکنه، باید بدونه که هردوتون درجه ای از روشنفکری و استقلال رو دارید. واقعا انقدر که دعوا سر مبلغ مهریه میشه، بهتر نیست سر توافق روی حق طلاق باشه یا سایر شرایط ازدواج مثل حق حضانت، تحصیل، کار، خروج از کشور باشه؟ چرا فکر میکنیم جنس زن انقدر استقلال فکری نداره که بر اساس عواطفش تصمیم بگیره و بدون فکر جدا بشه؟ مگه این مواقع دادگاه های خانواده، کم سنگ اندازی نمیکنن؟ کافی نیست؟ یه زن، تعهدی که به زندگی مشترکش داره خیلی بیشتر از یه مرده و به راحتی تصمیم به جدایی نمیگیره. بار این فرهنگ سازی همون قدر که روی دوش خانم ها هست، روی دوش آقایون هم هست، پدرها و برادرهایی که دختر خانواده رو دوست دارن، باید اونو نسبت به حقوقش روشن کنند تا بعدا شاهد چشم اشک بارش نباشن و بخوان با زور بازو، حمایت و مردونگیشون رو نشون بدن.
*** کاش یه کم شجاع باشیم، حرفمون رو بزنیم. کاش جاهایی که به نفعمونه، حق رو پایمال نکنیم. شاید برای خودمون و عزیزانمون هم پیش بیاد. درست رفتار کنیم.
